Results and Comparison in Laparoscopic Ventral Hernia Repair

Başlangıçta ventral fıtıkların (VF) onarımında primer sütür tekniği kullanılmaktaydı ve yineleme oranları çok yüksekti (%50). Sentetik yamaların kullanıma girmesiyle bu oranlar %2-36 ya düşmüştür. Ancak geniş cerrahi diseksiyon alanı ve flap komplikasyonları başlıca sorunlardır. 1990’ların başında LeBlanc ve Booth laparoskopik cerrahiyi VF onarımında ilk olarak kullandılar. Bununla da kalmayıp tekniğin düşük komplikasyon ve yineleme oranlarıyla uygulanabileceğini ispatladılar. Zaman içinde laparoskopik ve açık VF onarımı teknikleri bir çok açıdan karşılaştırılır oldu. Laparoskopik ventral fıtık onarımı (LVFO) ile ilgili pek çok çalışma incelendiğinde ortaya çıkan ortak sonuçlar genel olarak flunlardır. LVFO’da yineleme oranı genel olarak açık yamalı onarımla benzer ya da daha iyidir. Daha az hastane kalış süresi, daha erken işe dönüş süresi ve daha az yara komplikasyonuna sahiptir. Çalışma sonuçları incelendiğinde ameliyat sonrası ağrı ile ilgili belirgin fark olduğunu söylemek olası değildir. Laparoskopik onarımda barsak yaralanması ve buna ait komplikasyonlar dikkatli bir teknik uygulama gerektirir ve %3-4 oranında görülebilir. Ameliyat süresi pek çok çalışmada açık teknikte daha uzundur. Seroma riski uygulanan açık onarım tekniği ve yamaya göre farklıdır (“onlay” anterior onarım, ePTFE yama gibi) ancak çoğu çalışmada açık onarımda fazladır. Açık onarım uygulanan serilerin çoğunda hastaların hemen hepsinde dren kullanılırken LVFO da kullanılmamaktadır. Teknik açıdan bakıldığında, laparoskopik onarımda yama tüm defektleri kapatmalı ve yama mutlaka tespitlenmelidir. Transfiksiyon sütür tekniği uygulanıyorsa düğümler çok sıkı olmamalıdır. Helikal zımba kullanılıyorsa bir dış sıra bir de defekt kenarındaki fibröz kısma olmak üzere çift sıra “double crown” tekniği ile tespitlenmelidir. İntraabdominal kullanılan yamalar ya yapışıklık önleyici tabaka veya özellik içermelidir ya da yama ile organlar arasına omentum interpozisyonu yapılmalıdır. Daha net sonuçlara ulaşabilmek için geniş hasta sayısı içeren serilerin yer aldığı çok merkezli, randomize kontrollü, iyi standartize edilmiş ve uzun dönem sonuçları değerlendirilmiş çalışmalara gereksinim hala devam etmektedir.

Laparoskopik Ventral Fıtık Onarımında Sonuçlar ve Karşılaştırma

Başlangıçta ventral fıtıkların (VF) onarımında primer sütür tekniği kullanılmaktaydı ve yineleme oranları çok yüksekti (%50). Sentetik yamaların kullanıma girmesiyle bu oranlar %2-36 ya düşmüştür. Ancak geniş cerrahi diseksiyon alanı ve flap komplikasyonları başlıca sorunlardır. 1990’ların başında LeBlanc ve Booth laparoskopik cerrahiyi VF onarımında ilk olarak kullandılar. Bununla da kalmayıp tekniğin düşük komplikasyon ve yineleme oranlarıyla uygulanabileceğini ispatladılar. Zaman içinde laparoskopik ve açık VF onarımı teknikleri bir çok açıdan karşılaştırılır oldu. Laparoskopik ventral fıtık onarımı (LVFO) ile ilgili pek çok çalışma incelendiğinde ortaya çıkan ortak sonuçlar genel olarak flunlardır. LVFO’da yineleme oranı genel olarak açık yamalı onarımla benzer ya da daha iyidir. Daha az hastane kalış süresi, daha erken işe dönüş süresi ve daha az yara komplikasyonuna sahiptir. Çalışma sonuçları incelendiğinde ameliyat sonrası ağrı ile ilgili belirgin fark olduğunu söylemek olası değildir. Laparoskopik onarımda barsak yaralanması ve buna ait komplikasyonlar dikkatli bir teknik uygulama gerektirir ve %3-4 oranında görülebilir. Ameliyat süresi pek çok çalışmada açık teknikte daha uzundur. Seroma riski uygulanan açık onarım tekniği ve yamaya göre farklıdır (“onlay” anterior onarım, ePTFE yama gibi) ancak çoğu çalışmada açık onarımda fazladır. Açık onarım uygulanan serilerin çoğunda hastaların hemen hepsinde dren kullanılırken LVFO da kullanılmamaktadır. Teknik açıdan bakıldığında, laparoskopik onarımda yama tüm defektleri kapatmalı ve yama mutlaka tespitlenmelidir. Transfiksiyon sütür tekniği uygulanıyorsa düğümler çok sıkı olmamalıdır. Helikal zımba kullanılıyorsa bir dış sıra bir de defekt kenarındaki fibröz kısma olmak üzere çift sıra “double crown” tekniği ile tespitlenmelidir. İntraabdominal kullanılan yamalar ya yapışıklık önleyici tabaka veya özellik içermelidir ya da yama ile organlar arasına omentum interpozisyonu yapılmalıdır. Daha net sonuçlara ulaşabilmek için geniş hasta sayısı içeren serilerin yer aldığı çok merkezli, randomize kontrollü, iyi standartize edilmiş ve uzun dönem sonuçları değerlendirilmiş çalışmalara gereksinim hala devam etmektedir.